Elk jaar organiseert de Dutch Game Garden een gamebeurs voor indies, genaamd Indigo. PoeHao nam een kijkje en proefde de sfeer. Indie-games hebben een kleiner budget dan de AAA-titels en kunnen daarom zelden tippen aan de grafische glorie van hun grote broers. Zijn er nog wel originele concepten te bedenken die de moeite waard zijn voor de consument?
Indigo wordt gehouden in Tivoli, praktisch naast Utrecht CS. Veel bereikbaarder lukt niet. De toegang is gratis en dat maakt het feestje extra laagdrempelig. Ik ben er al voordat de deuren opengaan en er staat meteen een rij. Het valt mij op dat er veel jongelui zijn van rond de 17 jaar. Een aantal scholen, zoals een plaatselijk Grafisch Lyceum, hebben Indigo namelijk uitgekozen als een excursie. Heel verstandig, want je kan veel opsteken van laagdrempelige toegang tot professionals. Enkele scholieren struinen zenuwachtig de beurs af om interviews af te nemen.
Gedurende de dag vordert, wordt het steeds drukker en daarmee worden de wachttijden ook steeds langer. Vergis je niet, vijf minuten wachten is hier lang. Het zijn geen praktijken als drie kwartier in de rij staan bij Gamescom, om maar niet te spreken over de wachttijden bij de Tokyo Game Show. De sfeer is goed en ontspannen. Denk er wel aan om zelf een lunchpakketje mee te nemen, want er is geen eten te koop op de beursvloer. Er is veel te zien en ik heb tot mijn verbazing zelfs een hoekje overgeslagen. Ik heb dus niet alle games gezien, laat staan geprobeerd. Hier zijn impressies van de games die mij zijn opgevallen.
De opmerkelijke games bij Indigo hebben een originele manier om input te verwerken. In plaats van een controller of een toetsenbord gebruik je bijvoorbeeld je hoofd of een tafel. In Aquaphiles bestuur je een vis en maak met je hoofd je zwembewegingen. Zo leg je het parcours af en doe je races. Het ziet er vreemd uit, maar werkt als een tiet. Ik ben alleen bang dat met veel spelen je last van je nek kunt krijgen, net als je pols kan klagen na een dagje gamen.
Bijna ieder kind speelt wel een spel waarbij je de grond niet mag raken. Dit idee is verder uitgewerkt in The Floor is Lava. Twee personen strijden tegen elkaar op een veld van twaalf basketballen. De een verlicht ze en de ander dooft het licht. Zodra je denkt de meeste ballen te hebben, druk je op een knop. Leuk spel, maar het haalt bij competitieve mensen oerinstincten naar boven. Na een halve dag spelen waren er reeds een aantal schakelingen losgetrapt door enthousiaste gamers. Lieftallige schouderduwtjes kunnen ook hard aankomen en vriendschappen beschadigen. Bij deze game is tactisch inzicht vele malen belangrijker dan atletisch vermogen en dat betekent dat je met weinig zweet makkelijk kunt winnen, tot frustratie van de ander.
Tovertafel
De Tovertafel is een bijzonder concept. Na een ontwikkeltraject van drie jaar is de Tovertafel ontwikkeld om interactie te stimuleren bij mensen in de laatste fase van dementie. Mensen die al jaren in een schulp leven worden eruit gehaald door onder andere de bewegende bloemetjes en vlinders. Dit geeft familie en verzorgers de mogelijkheid om (eindelijk) weer te communiceren met de oudere. Van deze vinding komt er snel een aparte preview.
Lumière Noire
In een donkere ruimte wordt Lumière Noire getoond. Er is een scherm, een grote blacklight tl-buis en een stel felgekleurde blokken. Om de beurt zet je een bouwsteen op een speciaal plateau. Zo bouw je samen een toren en je kan je voortgang op het scherm zien. Als je de aangegeven hoogte hebt bereikt, dan heb je een achievement verdiend en komt er een filmpje in beeld. Er zijn gewone kubussen, maar deze leveren weinig punten op. De rode blokjes zijn erg hoekig en daarom lastig om mee te bouwen. Het idee is leuk, maar voor de doorsnee consument lastig uit te voeren. Je hebt namelijk het plateau, een blacklight en een behoorlijk donkere omgeving nodig om ermee te werken. Ik vind ook de meerwaarde van het scherm op dit moment erg beperkt. De animatie die je ziet na het bereiken van een bepaalde hoogte valt in het niet bij de blik van teleurstelling in de ogen van je tegenstander. Zodra je het pc-element weghaalt, heb je een ordinaire vorm van Jenga. Dit moet duidelijk nog even verder worden ontwikkeld.
Boxer
Met Boxer hebben we de overgang naar meer standaard input, want je gebruikt gewoon controllers. Het scherm zie je alleen van bovenaf en je staat tegenover elkaar zoals de boksers in het scherm. Met de analoge sticks bestuur je de armen en je kunt dus niet wegduiken of wegrennen. Dit is bewust gedaan om de gevechten puur en direct te houden. De potjes zijn daarmee kort en intens. De onderliggende physics werken alleen niet intuïtief. Je armen kunnen namelijk heel lang en heel kort worden, maar reageren als ballen aan een stugge elastiek. Ook had een van de controllers last van een beetje lag.
Antigraviator
Een traditioneler concept wordt er gevolgd bij een spel als Antigraviator, die lijkt op een WipeOut-kloon. In slechts twaalf weken hebben vier Belgische tweedejaarsstudenten de game geproduceerd.
Je speelt een futuristisch racespel met een traditioneel splitscreen. Op dit moment is er slechts één level, waar je meerdere routes kunt volgen. Er zijn balletjes die je kunt oppakken. Jij beslist of je ze gebruikt als snelheidsboost of om je tegenstander dwars te zitten. Je tegenstander etteren doe je door raketten af te vuren, blokken op de baan te leggen of tunnels in te laten storten. Antigraviator ziet er leuk en gelikt uit. Er zijn reeds plannen van Team Cybernetic Walrus om de game uit te breiden met meer tracks, meer voertuigen, LAN- en Internet-multiplayer, time trial en uiteraard meer smerige streken om je opponent te frustreren.
Ik heb erg van Antigraviator genoten, maar zoals ik vaker heb gezegd: als je een game wint, dan vind je het al snel leuk. Het is belangrijker om te remmen voor bochten en tactisch te spelen, dan gewoon puur op snelheid te willen winnen. De game is gratis hier te downloaden.
R.A.D
Voor degenen die willen schieten in vr is er R.A.D, een game die qua besturing veel overeenkomsten vertoont met Serious Sam VR. R.A.D is een studentenproject dat is afgerond in slechts negen weken.
Je betreedt met een HTC Vive op je knar een grot vol radioactieve wezens en probeert zo lang mogelijk de golven van griezels te overleven. Je staat dus op één plek en de beesten komen in een halve cirkel voor je op je af. Gelukkig heb je twee wapens waarmee je de schepsels kunt uitroeien. Uiteindelijk gaat iedereen ten onder, maar het doel is dan ook een zo hoog mogelijke score neer te zetten om op te scheppen naar anderen toe.
Het spel is een groot succes gebleken en de tweedejaarsstudenten willen het dan ook gaan uitbrengen met meer levels, meer wapens en meer gedrochten. De rij voor R.A.D was logischerwijs altijd een van de langste op Indigo. Mocht je een HTC Vive hebben en de game willen spelen, dan kun je het hier gratis downloaden.
Flotsam
Overleven op een waterwereld vol drijvende wrakstukken, daar draait het om bij Flotsam. Waar de wrakstukken van zijn, hoe jij er komt, wie de mensen zijn die je kunt verzamelen; het zijn allemaal vragen waar je in het spel hopelijk een antwoord op vindt.
Je begint met een simpel bootje en je kunt daarmee drijfhout en drenkelingen verzamelen. Heb je genoeg grondstoffen, dan begin je met bouwen. Je bouwt zo verder aan een stadje, waarbij de drenkelingen die je verzamelt aan het werk gezet kunnen worden. De crux zit erin om iedereen in leven te houden door het vinden van zoet water, eten en bescherming tegen dieren. Je bouwsel drijft en komt dus vanzelf steeds in aanraking met nieuwe spullen in andere gebieden.
De interface is heel relaxed om te gebruiken, een constructie fabriceren gaat vlot en de animatie zijn leuk en uitnodigend. Er lijkt ook een waarschuwende boodschap over het milieu in te zitten, maar dat was initieel niet de insteek zegt Dave van Verdegem, mede-oprichter van ontwikkelaar Pajama Llama Games.
Flotsam komt in 2018 uit voor pc en Mac. Hopelijk komt er mettertijd ook een port voor consoles.
Conclusie
Uiteraard waren er meer toffe games op Indigo, maar die worden ieder besproken in een eigen preview. Deze eerste keer Indigo was een leuke eyeopener voor mij. Het is zeker de moeite waard om een kijkje te nemen, als je een dagje vrij kunt krijgen. Volgend jaar hoop ik er in ieder geval weer te zijn.